Dilhèu jamès enquia ara era umanitat non auie artenhut ua clara consciéncia ecologica, dilhèu perque jamès enquia ara era henerècla dera umanitat damb era natura non s’auie daurit damb tanta prigondor. Préner consciéncia de quauquarren ei dar compde dera distància, dilhèu ja insauvabla, damb aquerò que dauant nòste compareish: ua natura herida pera, justament, inconsciéncia d’ua umanitat qu’a confonut eth domèni e era conservacion damb er impèri dera rason esturmentau e era explotacion sauvatja, eth suenh encomanat peth creador, qui volgue que sigue, peth profitament illimitat dera natura creada. Totun, nosati èm natura e libertat, libertat arraïtzada ena natura dera quau brotoam e ara quau i tornam, en etèrn retorn, non sonque coma espaci qu’entore, a mòde de larèr, nòste impuls vitau, senon coma constitucion ontologica de çò que mos fonamente coma èsters umans. Non ei bric casuau qu’eth papa Francés, nòm que pren deth sant des praubi e era natura armoniosa, age escrit era prumèra enciclica damb aguesta consciéncia, pr’amor que tot çò qu’existís, “reflèxe de Diu”, ei “en intima comunion universau”. Era consciéncia anime atau ara practica des “vertuts ecologiques” dera proteccion, era custòdia e era susvelhança, pr’amor qu’er “idòl dera tèrra” ei tanben er “idòl de praubi”, des mancadi de totes eres, qu’an era primícia, coma èsters fragils, “creadi” e, per tant, sagradi, dignes de “responsabilitat e libertat”. Aguesta ei atau ua “ecologia integrau”, qu’implique un “cambi d’estil de vida”, mès senzilh, e “capacitat de conviuença e fraternitat”.
(DIARI SEGRE, 22 d’agost de 2015)