Eth cristianisme conten tostemp quauquarren d’excessiu, enquiath punt que se hè plan dificil païr un trocet dera sua vertat, mentre eth sòn procès de mondanizacion se presente imparable. Tot ei crestian, ei a díder, ja arren. Nadau, per exemple: tan excessiua pòt èster era encarnacion que l’auem amagat jos eth beròi mant d’un mistèri. Tan misteriós que se diluís ena banalitat dera vida: e tot ei hestiua felicitacion. Tanben eth vielh arrianisme pren forma en naues ramificacions que non reconeishen en Crist era condicion divina, coma ensenhèc, aguesta setmana, eth reportatge Déu, amb accent, de TV3. Mès, ei enes mistèris, inagotables, a on sauvam era nòsta fe, coma diderie Rahner, tà qui era encarnacion ei “eth cas irrepetiblament suprèm dera realizacion essenciau dera realitat umana”. Biblicament, eth Lògos se hèc carn (Rahner se decante peth tèrme òme; er originau grèc parle de sarx, ei a díder, carn). Diu deven carn. Non pas en un sens filosofic, coma còs en oposicion a anma, senon coma condicion reau dera persona: coma carn, coma creatura: er òme (o era hemna) ena sua concrecion absoluta: un òme de carn e uassi. Aguesta hemna ei era que Diu presente a Adam, que, en veder-la, exclame: “Aguesta òc qu’ei uas des mès uassi e carn dera mia carn!”. Coma Adam dauant d’Eva, atau mos sentem dauant d’aqueth que s’encarne en un mainatjon. E açò mos semble impossible, e per tant, o ac negam o ac reservam en mistèri: perque eth qu’ei Infinit se hè finit, coma un diu que va a mens. Alavetz, dilhèu mès qu’era grandesa, era majestat e era omnipoténcia, aquerò que mos agace de Diu ei era sua umiliacion, era sua impoténcia, era sua petitesa, era sua forma de hèr-se carn dera nòsta carn en èster d’un praube nenon que non a qui le pogue deféner.
(DIARI SEGRE, 27 de deseme de 2014)
